Duration4,15’’ 

Interpretation: Vasileiou Filippos                                                                                                                                  

Video-fotos: Iwanna Paraskeuopoulou,Evi Kalogeropoulou ,Bayron Κalomamas                                                                                                         Montaz : Iwanna Paeaskeuopoulou

There are many addictions, but only one heroin, but heroin kills, and that is the difference. We all have passions and weaknesses. We all must leave something behind:  a country, a city, a neighborhood, a house, a room, our clothes, or even our own body.  Like immigrants.  Each time I walked through Tositsa Street I felt a pang at the sight of the homeless and drug addicts. How they came to be in this situation, in what way was it their own choice or the choice of others...maybe even my own.  

I wanted to offer them something, but did not know what, and what would be most beneficial, so I decided to share the idea of how I felt. To share a show that one would usually see in a more sophisticated venue, a theater, a museum, or a gallery, to offer it for free, on their own territory. So I built a wooden frame, the outline of a hearth, into which I lay burnt paper, a makeshift machine to record my movements, a bag of red paint suspended in the center, and a syringe which was connected to a fishing line which I had in my hands. I was inside the box. The energy I produced directly interacted with the flow of red color, until at last I collapsed outside the frame.  

πρέζες υπάρχουν πολλές δεν είναι μονό η ηρωίνη αλλά η ηρωίνη σκοτώνει αυτή είναι η διαφορά .. Όλοι έχουμε πάθει και αδυναμίες άλλοι μικρότερα και άλλοι μεγαλύτερα και όλοι κατοικούμε βρισκόμαστε κάπου που αργά η γρήγορα θα πρέπει να αποχωριστούμε σαν μετανάστες μετά + ναίω. Αυτό μπορεί να είναι μια χώρα μια πόλη, μια γειτονιά , ένα σπίτι , ένα δωμάτιο , τα ρούχα μας η ακόμη και το ίδιο μας το σώμα . πολλές φορές περνούσα από την οδό Τοσίτσα και ένα σφίξιμο με έπιανε στο θέαμα των άστεγων και τοξικομανών χωρίς να ξέρω ακριβώς το λόγο σκεφτόμουν πως βρίσκονται σε αυτήν την κατάσταση..και το κατά πόσο είναι δική τους επιλογή ή επιλογή κάποιων άλλων .. ίσως και δική μου. – Ήθελα να προσφέρω κάτι μα δεν ήξερα τι θα μπορούσα και τι θα ήταν πιο οφέλιμο,έτσι αποφάσισα να μοιραστώ την ιδέα του πως ένιωθα , να μοιραζόσουν ένα θέαμα που άλλοτε θα το έβλεπες σε έναν πιο εκλεπτυσμένο χώρο ..πχ ένα θέατρο ένα μουσείο ,ή μια γκαλερί να το προσφέρω δωρεάν σε όλους , πριβέ , στο χώρο τους όχι ότι πρόσφερα και κάτι σπουδαίο για εμένα ήταν το μεγαλύτερο δυνατό που θα μπορούσα εκείνη τη χρονική στιγμή Έτσι έφτιαξα ένα ξύλινο πλαίσιο σάν περίγραμμα μιας εστίας και μέσα τοποθέτησα καμένα χαρτιά ένα αυτοσχέδιο μηχάνημα καταγραφής των κινήσεων μου ,ένα σακουλάκι με κόκκινο χρώμα ήταν στη μέση μετέωρο συμβολίζοντας την ενέργεια , την ευχαρίστηση , και μια σύριγγα από την άλλη μεριά που ενωνόταν με μια πετονιά που είχα στα χέρια μου εγώ βρισκόμουν μέσα στο πλαίσιο και η ενεργεια μού είχε μια σχέση αλληλεπίδρασης με το κόκκινο χρώμα μέχρι την στιγμή που καταλήγω και εγώ λυγισμένος εκτός πλαισίου.

Duration4,15’’ 

Interpretation: Vasileiou Filippos                                                                                                                                  

Video-fotos: Iwanna Paraskeuopoulou,Evi Kalogeropoulou ,Bayron Κalomamas                                                                                                         Montaz : Iwanna Paeaskeuopoulou

There are many addictions, but only one heroin, but heroin kills, and that is the difference. We all have passions and weaknesses. We all must leave something behind:  a country, a city, a neighborhood, a house, a room, our clothes, or even our own body.  Like immigrants.  Each time I walked through Tositsa Street I felt a pang at the sight of the homeless and drug addicts. How they came to be in this situation, in what way was it their own choice or the choice of others...maybe even my own.  

 

I wanted to offer them something, but did not know what, and what would be most beneficial, so I decided to share the idea of how I felt. To share a show that one would usually see in a more sophisticated venue, a theater, a museum, or a gallery, to offer it for free, on their own territory. So I built a wooden frame, the outline of a hearth, into which I lay burnt paper, a makeshift machine to record my movements, a bag of red paint suspended in the center, and a syringe which was connected to a fishing line which I had in my hands. I was inside the box. The energy I produced directly interacted with the flow of red color, until at last I collapsed outside the frame.  

πρέζες υπάρχουν πολλές δεν είναι μονό η ηρωίνη αλλά η ηρωίνη σκοτώνει αυτή είναι η διαφορά .. Όλοι έχουμε πάθει και αδυναμίες άλλοι μικρότερα και άλλοι μεγαλύτερα και όλοι κατοικούμε βρισκόμαστε κάπου που αργά η γρήγορα θα πρέπει να αποχωριστούμε σαν μετανάστες μετά + ναίω. Αυτό μπορεί να είναι μια χώρα μια πόλη, μια γειτονιά , ένα σπίτι , ένα δωμάτιο , τα ρούχα μας η ακόμη και το ίδιο μας το σώμα . πολλές φορές περνούσα από την οδό Τοσίτσα και ένα σφίξιμο με έπιανε στο θέαμα των άστεγων και τοξικομανών χωρίς να ξέρω ακριβώς το λόγο σκεφτόμουν πως βρίσκονται σε αυτήν την κατάσταση..και το κατά πόσο είναι δική τους επιλογή ή επιλογή κάποιων άλλων .. ίσως και δική μου. – Ήθελα να προσφέρω κάτι μα δεν ήξερα τι θα μπορούσα και τι θα ήταν πιο οφέλιμο,έτσι αποφάσισα να μοιραστώ την ιδέα του πως ένιωθα , να μοιραζόσουν ένα θέαμα που άλλοτε θα το έβλεπες σε έναν πιο εκλεπτυσμένο χώρο ..πχ ένα θέατρο ένα μουσείο ,ή μια γκαλερί να το προσφέρω δωρεάν σε όλους , πριβέ , στο χώρο τους όχι ότι πρόσφερα και κάτι σπουδαίο για εμένα ήταν το μεγαλύτερο δυνατό που θα μπορούσα εκείνη τη χρονική στιγμή Έτσι έφτιαξα ένα ξύλινο πλαίσιο σάν περίγραμμα μιας εστίας και μέσα τοποθέτησα καμένα χαρτιά ένα αυτοσχέδιο μηχάνημα καταγραφής των κινήσεων μου ,ένα σακουλάκι με κόκκινο χρώμα ήταν στη μέση μετέωρο συμβολίζοντας την ενέργεια , την ευχαρίστηση , και μια σύριγγα από την άλλη μεριά που ενωνόταν με μια πετονιά που είχα στα χέρια μου εγώ βρισκόμουν μέσα στο πλαίσιο και η ενεργεια μού είχε μια σχέση αλληλεπίδρασης με το κόκκινο χρώμα μέχρι την στιγμή που καταλήγω και εγώ λυγισμένος εκτός πλαισίου.

Photos