UKEMI / 受け身*

UKEMI / 受け身

ThThe work *UKEMI / 受け身* seeks to combine physical movement with sculptural art. In the space, a piece of clay measuring two by one meters and two centimeters thick, covered in ash, acts as a canvas for both action and outcome. Words such as impermanence, decay, but also rebirth or the power of uke come to mind. However, what interests me most is the birth of meaning through the relationship with the viewer. The action focuses on the effort to remain airborne through repeated jumps, in search of the fleeting sensation of flight. Despite my efforts, falling into the clay is inevitable. To handle this, I use the technique of ukemi — the art of safe falling, which is found in martial arts. The better my ukemi, the greater my effort to stay in the air, juxtaposing freedom with the control of falling.The imprint created in the clay forms an abstract sculpture, offering a new perspective on the sculptural process

“The performance features: visual artist Philippos Vasileiou, soprano Leto Messini, and Agapi Zarda – live sound processing.”.

Καλλιτεχνικό Σημείωμα ΦΒ**

Στο έργο *UKEMI / 受け身* επιχειρω να συνδυάσω τη σωματική κίνηση με τη γλυπτική τέχνη. Στον χώρο, ένα κομμάτι πηλού, διαστάσεων δύο επί ένα μέτρο και πάχους δύο εκατοστών, καλυμμένο με στάχτη, λειτουργεί ως καμβάς για την πράξη και το αποτέλεσμα. Μου έρχονται στο μυαλό λεξεις όπως παροδικότητα, φθορά, αναγέννηση, ή η δύναμη του uke(του αμυνόμενου-του παθητικού). Όμως, αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι η γέννηση του νοήματος μέσα από την σχεση με τον θεατή. Η δράση επικεντρώνεται στην προσπάθεια παραμονής στον αέρα μέσω επαναλαμβανόμενων αλμάτων, αναζητώντας τη φευγαλέα αίσθηση της πτήσης. Παρά τις προσπάθειες, η πτώση στον πηλό είναι αναπόφευκτη. Για να την αντιμετωπίσω, χρησιμοποιώ την τεχνική ukemi — την τέχνη της ασφαλούς πτώσης, που συναντάται στις πολεμικές τέχνες. Όσο καλύτερη ukemi τόσο μεγαλύτερη η προσπάθεια να μείνω στον αέρα αντιπαραθέτοντας την ελευθερία με τον έλεγχο της πτώσης. Το αποτύπωμα που δημιουργείται στον πηλο σχηματίζει ένα αφηρημένο γλυπτό προσφέροντας μια άλλη οπτική για τη γλυπτική διαδικασία.

Στην performance Συμμετέχουν: Φίλιππος Βασιλείου εικαστικός
Λητω Μεσσήνη-υψίφωνος, Αγάπη Ζάρδα – ζωντανή επεξεργασία ήχου μεταφραση

ROBOTIKO

>ROBOTIKO

Triggering Idea: The Bouzouki, the Canoe, and the Rhythm of Movement

A bouzouki takes shape in my mind.
The East and Greece.
Its wooden body reminds me of a canoe.
I think of the string, the note.

The canoe was an essential survival tool for the Native Americans of North America.
The bouzouki, with its strings, carries sounds, memories, and cultures.
Pythagoras discovered a mathematical ratio
between the length of a string and the sound it produces.
I connect these seemingly unrelated elements.

What do a musical instrument and a floating vessel have in common?
How does random motion become a distinct sound?
How do we transition from the analog to the digital realm?
How does the spectator intervene in the performance?

The Rebetis: From Reverie to Rebellion

The word rebetis comes from the verb remvo or remvazo,
which also gives us the word rembelos (= one who wastes time aimlessly).
A figure laid-back, antisocial, in conflict with social norms.
A way of life that does not conform and does not compromise.

The rebetis is the rebel,
the one who refuses to accept the position assigned to him,
who resists through his way of life.

The Canoe and the Bouzouki: Vessels of Transport and Memory

The bouzouki has a wooden body that supports its strings.
In the past, musicians played it to ease pain and sorrow.
Today, it is more associated with entertainment.

However, the canoe was a survival tool for Native Americans.
It was not a recreational vehicle but a means of finding food.

I associate the body of the bouzouki
with the canoe, both visually and conceptually.

The Asia Minor Catastrophe in 1922 brought a large wave of refugees to Greece.
During this period, rebetiko music flourished.
Refugees arrived in boats, carrying their musical traditions.
The transportation of people from one shore to another
echoes the transportation of sounds through the body of the bouzouki.

Today, refugee boats are still a means of survival.
Their music coexists in refugee camps,
creating new multicultural sound identities.

Instrument and Human: A Relationship of Body and Sound

The musician comes into direct contact with the instrument.
Their body adapts, tires, and is shaped by long hours of practice.
Sound is the result of a frictional relationship.

Could this experience be transferred
through technology and human-machine interaction?

Keywords

Pythagoras, rhythm, journey, tool, forbidden,
refugee crisis, vessel, bouzouki, Native Americans,
rebetiko, Asia Minor.

Το Μπουζούκι, το Κανό και ο Ρυθμός της Μετακίνησης

Σχηματίζεται στο μυαλό μου ένα μπουζούκι.
Η Ανατολή και η Ελλάδα.
Το ξύλινο σκάφος του μου θυμίζει κανό.
Σκέφτομαι τη χορδή, τη νότα.

Το κανό ήταν βασικό εργαλείο επιβίωσης για τους Ινδιάνους της Βόρειας Αμερικής.
Το μπουζούκι, με τις χορδές του, μεταφέρει ήχους, μνήμες και πολιτισμούς.
Ο Πυθαγόρας αναγνώρισε μια μαθηματική αναλογία μεταξύ
του μήκους της χορδής και του παραγόμενου ήχου.
Συνδέω αυτά τα φαινομενικά ανόμοια στοιχεία.

Τι κοινό έχουν ένα μουσικό όργανο και ένα πλωτό μέσο;
Πώς η τυχαία κίνηση γίνεται συγκεκριμένος ήχος;
Πώς από το αναλογικό περνάμε στο ψηφιακό γίγνεσθαι;
Πώς ο θεατής παρεμβαίνει στο θέαμα;

Ρεμπέτης: Από τη Ρέμβη στην Επανάσταση

Ο ρεμπέτης προέρχεται από το ρήμα ρέμβω ή ρεμβάζω,
απ’ όπου και ο όρος ρέμπελος (= αυτός που σπαταλά τον χρόνο αναιτίως).
Μια φιγούρα αραχτή, αντικοινωνική, σε σύγκρουση με τα κοινωνικά πρότυπα.
Μια στάση ζωής που δεν συμμορφώνεται και δεν συμβιβάζεται.

Ο ρεμπέτης είναι ο επαναστάτης,
ο άνθρωπος που αρνείται να δεχτεί τη θέση που του ορίζουν,
που αντιστέκεται μέσω του τρόπου ζωής του.

Το Κανό και το Μπουζούκι: Σκάφη Μεταφοράς και Μνήμης

Το μπουζούκι έχει ένα ξύλινο σκάφος που στηρίζει τις χορδές.
Στα παλιά χρόνια, οι μουσικοί το έπαιζαν για να απαλύνουν τον πόνο.
Σήμερα, συνδέεται κυρίως με τη διασκέδαση.

Το κανό, όμως, ήταν εργαλείο επιβίωσης για τους Ινδιάνους της Βόρειας Αμερικής.
Δεν ήταν όχημα αναψυχής, αλλά μέσο αναζήτησης τροφής.

Συσχετίζω το σκάφος του μπουζουκιού
με το κανό, τόσο σχηματικά όσο και νοηματικά.

Η Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 έφερε ένα μεγάλο κύμα προσφύγων.
Εκείνη την περίοδο, το ρεμπέτικο τραγούδι αναπτύχθηκε ραγδαία.
Οι πρόσφυγες έφταναν με βάρκες, κουβαλώντας τις μουσικές τους παραδόσεις.
Η μεταφορά των ανθρώπων από τη μία στεριά στην άλλη
αντηχεί στη μεταφορά των ήχων μέσα από το σκάφος του μπουζουκιού.

Σήμερα, οι βάρκες των προσφύγων εξακολουθούν να είναι μέσα επιβίωσης.
Οι μουσικές τους συνυπάρχουν στα κέντρα φιλοξενίας
δημιουργώντας νέες πολυπολιτισμικές ηχητικές ταυτότητες.

Όργανο και Άνθρωπος: Μια Σχέση Σώματος και Ήχου

Ο μουσικός έρχεται σε άμεση επαφή με το όργανο.
Το σώμα του προσαρμόζεται, κουράζεται, διαμορφώνεται από τις πρόβες.
Ο ήχος είναι αποτέλεσμα μιας σχέσης τριβής.

Θα μπορούσε αυτή η εμπειρία να μεταφερθεί
μέσα από τη τεχνολογία και την διάδραση ανθρώπου-μηχανής;

Λέξεις-Κλειδιά

Πυθαγόρας, ρυθμός, ταξίδι, εργαλείο, απαγορευμένο,
προσφυγιά, σκάφος, μπουζούκι, Ινδιάνοι,
ρεμπέτικο, Μικρά Ασία.

ΓΥΡΕΥΩ

Turn around

2019, installation, iron, wood, marble

310x240x210cm

An interactive sculptural installation that transforms movement into music. A massive metal wheel, inspired by a hamster wheel. Participants compose their own immersive rhythmic piece. The work explores the relationship between effort, repetition, and sound, creating an experience where the act of movement becomes a musical composition.

Γυρεύω

2019, εγκατάσταση, σίδερο, ξύλο, μάρμαρο

310x240x210 εκ.

Μια διαδραστική γλυπτική εγκατάσταση που μετατρέπει την κίνηση σε μουσική. Ένας τεράστιος μεταλλικός τροχός, εμπνευσμένος από τον τροχό των χάμστερ. Οι συμμετέχοντες συνθέτουν το δικό τους καθηλωτικό ρυθμικό κομμάτι. Το έργο εξερευνά τη σχέση μεταξύ προσπάθειας, επανάληψης και ήχου, δημιουργώντας μια εμπειρία όπου η ίδια η πράξη της κίνησης γίνεται μουσική σύνθεση.

Ο γάμος

marriege

ΦΒ – SO CRATES Cate Dyer Shivon Diana Editing Filippos Vasileiou Video – James Simbouras

A bride marries her fate.
The timeless weds the fleeting, the traditional joins with the contemporary. In a spontaneous ritual in Avdi Square, the figure of the bride becomes a symbol of surrender — or reconciliation — to something unchosen: History, Position, Role.

The performance, titled “The Feast of the Commons,” was realized as a response to documenta and its relocation from Kassel to Athens under the banner “learn from Athens.”
A German institution that, while invoking empathy and public discourse, occupied public space through mechanisms of capital — speaking of refugees, occupations, and streets it never truly walked.

The bride, through her act, rejects the exoticizing gaze of the visitor and performs a wedding not outward but inward — with collective memory, with the shared body, with resistance as ritual.

ΦΒ – SO CRATES Cate Dyer Shivon Diana / Editing Filippos Vasileiou / Video – James Simbouras

Μια νύφη παντρεύεται τη μοίρα της.
Το διαχρονικό ενώνεται με το εφήμερο, το παραδοσιακό παντρεύεται το σύγχρονο. Σε έναν αυτοσχέδιο, τελετουργικό γάμο στην πλατεία Αυδή, η μορφή της νύφης γίνεται σύμβολο συμφιλίωσης με κάτι που δεν επιλέχθηκε: την Ιστορία, τη Θέση, τον Ρόλο.

Η περφόρμανς πραγματοποιήθηκε στην πλατεια Αυδή στο πλαίσιο μιας αυτοδιαχειριζόμενης δράσης «Το Πανηγύρι των Κοινών», ως απάντηση στην έκθεση Documenta και τη μεταφορά της από το Κάσελ στην Αθήνα, με το σύνθημα «learn from Athens».
Μια γερμανική διοργάνωση που, ενώ επικαλείται την ενσυναίσθηση και τον δημόσιο διάλογο, εισέβαλε σε δημόσιους χώρους με κεφαλαιακούς μηχανισμούς, μιλώντας αφ’ υψηλού για προσφυγιά, καταλήψεις και δρόμους που δεν διέσχισε ποτέ πραγματικά.

Η νύφη, με την πράξη της, απορρίπτει το εξωτικό βλέμμα του επισκέπτη και τελεί έναν γάμο όχι προς τα έξω αλλά προς τα μέσα — με τη συλλογική μνήμη, με το κοινό σώμα, με την αντίσταση ως τελετή.

ΠΡΑΓΜΑ ΑΛΛΟ

AN OTHER THINK

Πράγμα άλλο

2017, Sculptural installation, wood, combat boots, ropes, and pulleys.

210X200X125 cm

A set of boot-clad legs is enclosed within a wooden box, preventing the viewer from seeing who they belong to. Is it a military platoon or prisoners? Does the box function as a shield and a hiding place, or is it a trap? The lack of a clear identity evokes, perhaps, a modern Trojan Horse—where something different might be concealed within than what is seen: a massive cyber box. This work aims to highlight the interwoven relationship between perpetrator and victim, as well as their reactions to one another.

Ένα σύνολο από πόδια με στρατιωτικές μπότες είναι κλεισμένο μέσα σε ένα ξύλινο κουτί, εμποδίζοντας τον θεατή να δει σε ποιον ανήκουν. Πρόκειται για στρατιωτική ομάδα ή για κρατούμενους; Λειτουργεί το κουτί ως ασπίδα και κρυψώνα ή μήπως είναι παγίδα;

Η απουσία ξεκάθαρης ταυτότητας θυμίζει, ίσως, ένα σύγχρονο Δούρειο Ίππο—όπου μέσα του μπορεί να κρύβεται κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που φαίνεται: ένα τεράστιο κυβερνοκουτί.

Το έργο επιδιώκει να αναδείξει την αλληλένδετη σχέση μεταξύ θύτη και θύματος, καθώς και τις αντιδράσεις τους μεταξύ τους.